In 1996, the appellant bank had granted a loan in the sum of RM1,500,000 to a company known as Hwa Yak Hong (M) Sdn Bhd (`HYH'). Tan Tem Son, the respondent in Civil Appeal No. 03-1-03/2012 together with Pua Keng Siang the respondent in Civil Appeal No. 03-2-02/2012, were guarantors for the loan. HYH and the respondents defaulted in the repayment of the loan and in May 1998, the appellant filed a civil suit against them for recovery of the loan. On 19 August 1998, the appellant obtained a judgment in default against the respondents for RM1,642,029.21. In October 2005, the appellant applied for leave to enforce the said judgment, after more than six years from the date of judgment. The application was dismissed. On 12 March 2007, the appellant initiated bankruptcy proceedings against the respondents. The respondents successfully applied to set aside the bankruptcy notice on the ground that leave was not obtained to enforce the said judgment, after more than six years from the date of judgment. Hence, the present appeals. The appellant was granted leave to appeal on the question of law of whether the phrase "any person who is for the time being entitled to enforce a final judgment" in the proviso to s. 3(1)(i) of the Bankruptcy Act 1967 (`the Act') requires the judgment creditor to obtain leave pursuant to O. 46 r. 2(1)(a) of the Rules of the High Court 1980 (`RHC') prior to initiating a bankruptcy proceeding based on a final judgment which had been obtained more than six years ago.

Held (allowing appeals)

Per Ahmad Maarop FCJ delivering the judgment of the court:

(1) A bankruptcy proceeding is not a writ of execution within the meaning of O. 46 r. 2 of the RHC, and unlike execution which is the continuation of the existing proceeding to enforce a judgment provided by RHC, bankruptcy proceedings are provided by separate law and rules, the focus being the judgment debtor, not the debt and the object is to appoint a receiver in the person of the official assignee over the assets of the debtor and to convert the status of the debtor into a bankrupt with certain disqualification and disabilities, the most important being the loss of control over his properties to the official assignee. Unlike an execution proceeding, a bankruptcy proceeding bears the characteristics of a fresh proceeding. Thus a bankruptcy proceeding is an action caught by the provision under s. 6(3) of the Limitation Act 1953 (`LA'). It is an action upon a judgment, ie, an action to enforce a judgment. Such being the case O. 46 r. 2 of the RHC does not apply. (para 62)

(2) Since a bankruptcy proceeding is an action upon a judgment within the meaning of s. 6(3) of the LA, and limitation for bringing the action is 12 years, a judgment creditor is entitled to enforce a final judgment by instituting bankruptcy proceeding without the leave of the court within that period of 12 years. In other words, if the judgment creditor institutes a bankruptcy proceeding (to enforce a final judgment) within that 12 year period, he "shall be deemed to be a creditor who has obtained a final judgment or final order" within the meaning of s. 3(1)(i) of the Act. (para 62)

(3) The phrase "any person who is for the time being entitled to enforce a final judgment" in the proviso to s. 3(1)(i) of the Act does not require a judgment creditor to obtain leave pursuant to O. 46 r. 2(1)(a) of the RHC prior to initiating a bankruptcy proceeding based on a final judgment which had been obtained more than six years ago. (para 63)

Bahasa Malaysia Translation of Headnotes

Pada tahun 1996, perayu bank telah memberikan pinjaman sebanyak RM1,500,000 kepada sebuah syarikat yang dikenali sebagai Hwa Yak Hong (M) Sdn Bhd (`HYH'). Tan Tem Son, responden dalam Rayuan Sivil No. 03-1-03/2012 bersama-sama dengan Pua Keng Siang, responden dalam Rayuan Sivil No. 03-2-02/2012 merupakan penjamin-penjamin bagi pinjaman tersebut. HYH dan responden-responden gagal dalam pembayaran balik pinjaman dan pada Mei 1998, perayu memfailkan guaman sivil terhadap mereka bagi mendapatkan balik pinjaman. Pada 19 Ogos 1998, perayu memperoleh penghakiman ingkar terhadap responden bagi jumlah sebanyak RM1,642,029.21. Pada bulan Oktober 2005, perayu telah memohon kebenaran untuk menguatkuasakan penghakiman tersebut, selepas lebih daripada enam tahun dari tarikh penghakiman. Permohonan tersebut telah ditolak. Pada 12 Mac 2007, perayu telah memulakan prosiding kebankrapan terhadap responden-responden. Responden berjaya memohon untuk mengetepikan notis kebankrapan atas alasan bahawa kebenaran tidak diperolehi untuk menguatkuasakan penghakiman tersebut, selepas lebih daripada enam tahun dari tarikh penghakiman. Dengan itu, rayuan-rayuan ini. Perayu telah diberikan kebenaran untuk merayu atas soalan undang-undang sama ada ungkapan "any person who is for the time being entitled to enforce a final judgment" dalam proviso s. 3(1)(i) Akta Kebankrapan 1967 (`Akta') mengkehendaki agar pemiutang penghakiman mendapatkan kebenaran di bawah A. 46 k. 2(1)(a) Kaedah-Kaedah Mahkamah Tinggi 1980 (`KMT') sebelum memulakan prosiding kebankrapan berdasarkan keputusan muktamad yang diperolehi lebih daripada enam tahun lalu.

Diputuskan (membenarkan rayuan)

Oleh Ahmad Maarop HMP menyampaikan penghakiman mahkamah:

(1) Suatu prosiding kebankrapan bukanlah writ pelaksanaan dalam erti kata A. 46 k. 2 KMT, dan tidak seperti pelaksanaan yang mana adalah kesinambungan prosiding sedia ada untuk menguatkuasakan suatu penghakiman yang diperuntukkan oleh KMT, prosiding kebankrapan diperuntukkan oleh undang-undang dan peraturan-peraturan yang berasingan, tumpuan adalah pada penghutang penghakiman, bukan pada hutang dan objektifnya adalah untuk melantik seorang penerima pada pemegang serah hak rasmi ke atas aset-aset penghutang dan untuk menukar status penghutang kepada seorang muflis dengan ketidaklayakan dan kecacatan tertentu, yang paling utama adalah kehilangan kawalan ke atas hartanah-hartanahnya kepada pemegang serah hak rasmi. Tidak seperti prosiding pelaksanaan, prosiding kebankrapan mempunyai ciri-ciri prosiding yang baru. Oleh itu prosiding kebankrapan adalah satu tindakan di bawah peruntukan di bawah s. 6(3) Akta Had Masa 1953 (`AHM'). Ia adalah suatu tindakan atas penghakiman, iaitu, suatu tindakan untuk menguatkuasakan penghakiman. Oleh itu, A. 46 k. 2 KMT tidak terpakai.

(2) Oleh kerana prosiding kebankrapan adalah suatu tindakan atas penghakiman menurut erti kata s. 6(3) AHM, dan had masa untuk membawa tindakan tersebut adalah 12 tahun, pemiutang penghakiman berhak menguatkuasakan penghakiman muktamad dengan memulakan prosiding kebankrapan tanpa kebenaran mahkamah dalam tempoh 12 tahun. Dalam erti kata lain, jika pemiutang penghakiman memulakan prosiding kebankrapan (untuk menguatkuasakan penghakiman muktamad) dalam tempoh 12 tahun, dia hendaklah disifatkan sebagai pemiutang yang telah memperoleh suatu penghakiman atau perintah muktamad akhir dalam erti kata s. 3(1)(i) Akta.

(3) Ungkapan "any person who is for the time being entitled to enforce a final judgment" dalam proviso s. 3(1)(i) Akta tidak memerlukan pemiutang penghakiman untuk mendapatkan kebenaran di bawah A. 46 k. 2(1)(a) KMT sebelum memulakan prosiding kebankrapan berdasarkan keputusan muktamad yang telah diperolehi lebih daripada enam tahun lalu.

Case(s) referred to:

Abigroup Limited v. Sennaro Abignano [1992] 112 ALR 497 (not foll)

Cawood v. Cawood [2000] FCA 1786 (refd)

Chin Sin Lan v. Delta Finance Bhd [2004] 3 CLJ 113 CA (refd)

Low Mun v. Chung Khiaw Bank Ltd [1987] 2 CLJ 400; [1987] CLJ (Rep) 172 SC (dist)

Low Tung Kwai v. Perwira Affin Bank Bhd [2000] 1 LNS 202 HC (refd)

Perwira Affin Bank Bhd v. Lim Ah Hee [2004] 2 CLJ 787 FC (refd)

Re Chan Boon Heng; Ex P Associated Tractors Sdn Bhd [2009] 2 CLJ 552 HC (refd)

Re Hj Ahmad Lazim & Anor, Ex P Bank Kerjasama Rakyat (M) Bhd [1999] 2 CLJ 101 HC (refd)

Re Ide, Ex Parte Ide [1886] 17 QBD 755 (dist)

Re Lee Che Peh Ex P Tractors Malaysia (1982) Sdn Bhd [2003] 2 CLJ 365 HC (refd)

Re Liew Kong Ken; Ex P Sucorp Enterprise Sdn Bhd [1998] 2 CLJ Supp 508 HC (refd)

Re Woodall; Ex Parte Woodall [1884] 13 QBD 479 (dist)

Tan Ah Dek v. AmBank (M) Berhad [2012] 1 LNS 617 CA (refd)

Tan Ah Tong v. Dato' Seri Dr Kuljit Singh [2002] 6 CLJ 484 HC (refd)

Tan Chwee Hock v. AmBank (M) Bhd [2012] 8 CLJ 905 CA (refd)

Tan Peng Hock v. AmBank (M) Berhad [2011] 1 LNS 1762 CA (refd)

Tg Iskandar Tg Ahmad v. Sime Bank Bhd [2001] 7 CLJ 560 HC (refd)

V Gopal, Re: Ex P; Bank Buruh (M) Bhd [1987] 1 CLJ 602; [1987] CLJ (Rep) 602 HC (not foll)

Wee Chow Yong, Ex P; Public Finance Bhd [1990] 1 CLJ 176; [1990] 3 CLJ (Rep) 349 HC (not foll)

Legislation referred to:

Bankruptcy Act 1967, ss. 3(1)(i), 5, 123

Bankruptcy Rules 1969, r. 276

Limitation Act 1953, ss. 2, 6(3)

Rules of the High Court 1980, O. 46 rr. 1, 2(1)(a)

Bankruptcy Act 1966 [Aust], ss. 40(1)(g), 40(3)(d), (e), 41(3)(b), (c)

Bankruptcy Act 1883 [UK], s. 4(1)(g)

Bankruptcy Act 1890 [UK], s. 1

Rules of the Supreme Court [UK], O. 42 rr. 10, 22, 23(a)

Counsel:

For the appellant - Manpal Singh Sachdev (Tan Weng Hung with him); M/s Manjit Singh Sachdev, Mohammad Radzi & Partners

For the respondent - Christie Soosay Nathan (S Surendran, Mohd Fakhzan & TY Wu with him); M/s Wu & Co

[Appeal from Court of Appeal; Civil Appeals No: J-03-335-2009 & J-03-96-2009]

Reported by Amutha Suppayah

Plaintif dan defendan telah menandatangani perjanjian penyewaan bertarikh 12 September 2006 untuk penyewaan kedai milik defendan (`premis tersebut'). Berdasarkan perjanjian tersebut, plaintif dikehendaki membayar sewa sebanyak RM3,000 sebulan tertakluk kepada syarat-syarat yang terkandung dalam perjanjian tersebut. Pada 7 Mac 2007, defendan telah mengeluarkan notis tuntutan dengan menuntut supaya plaintif membayar tunggakan sewa untuk dua bulan, deposit sewa dan sebahagian tunggakan sewa untuk bulan Januari 2007 yang kesemuanya berjumlah RM13,000. Dalam bulan Mei 2007, defendan telah menerima bayaran berjumlah RM16,000 daripada plaintif melalui "post dated cheque" yang mana tujuan pembayaran menjadi isu kepada kedua-dua belah pihak. Defendan juga mengeluarkan notis tuntutan menuntut plaintif menjelaskan tunggakan untuk bulan Mei dan Jun 2007 berjumlah RM6,000. Kes plaintif adalah bahawa defendan telah melakukan pencerobohan awam dan mengunci premis tersebut pada 27 Julai 2007 dan hanya dibuka semula pada 27 November 2007, dan ini telah menyebabkan kerosakan dan kehilangan harta-harta plaintif yang berada di dalam premis tersebut. Plaintif seterusnya menyatakan kesan daripada perbuatan defendan, reputasi plaintif terjejas dan plaintif mengalami "stress". Defendan pula menyatakan bahawa defendan tidak pernah merosakkan dan mencuri harta-harta plaintif yang terdapat di dalam premis tersebut dan menafikan perbuatan defendan telah merosakkan reputasi plaintif. Isu-isu yang timbul adalah: (i) sama ada defendan telah melakukan pencerobohan ke atas premis tersebut dengan cara mengunci premis tanpa perintah mahkamah; (ii) sama ada plaintif telah berjaya membuktikan kesnya dan berhak mendapat ganti rugi khas berjumlah RM141,296.45, ganti rugi am, pemulangan deposit sewa berjumlah RM6,000 serta pemulangan deposit utiliti sebanyak RM1,500; dan (iii) sama ada defendan berjaya membuktikan tuntutan balasnya.

Diputuskan (membenarkan tuntutan balas defendan):

(1) Defendan membuat pengakuan bahawa beliau tersilap apabila menganggap beliau boleh mengusir plaintif yang gagal membayar sewa tanpa perlu memperolehi perintah mahkamah terlebih dahulu. Defendan juga mengaku telah secara salah mengunci premis tersebut dan menyatakan kesalnya kepada mahkamah. Berdasarkan kepada pengakuan defendan, maka apa yang perlu diputuskan oleh mahkamah adalah ganti rugi-ganti rugi yang berhak diperolehi oleh plaintif dan sama ada plaintif telah membuktikan kerugian-kerugian tersebut. (perenggan 20 & 21)

(2) Beban bukti adalah terletak pada plaintif untuk membuktikan kepada mahkamah bahawa defendan adalah individu yang mengambil harta-harta plaintif. Plaintif telah membuat tuntutan untuk barang-barang tertentu tetapi barang-barang tersebut telah dikeluarkan dari premis tersebut oleh satu Mohd Hanafi Sharif yang telah diberi kuasa oleh plaintif untuk berbuat demikian. Juga, untuk membuktikan kerugian plaintif yang didakwa berjumlah RM141,296.45, plaintif telah mengemukakan invois-invois. Berdasarkan penelitian mahkamah, eksibit-eksibit tersebut sebenarnya tidak menunjukkan nilai ganti rugi khas yang dituntut oleh plaintif. (perenggan 31-32 & 38-39)

(3) Plaintif gagal membuktikan bahawa beliau mengalami tekanan atau "stress" akibat tindakan defendan. Tekanan atau stress adalah "too remote" untuk dikaitkan dengan perbuatan defendan yang mengunci premis tersebut. Tambahan pula, telah dibuktikan bahawa plaintif juga mempunyai tunggakan sewa yang perlu dibayar kepada defendan. Menurut doktor SP4, beliau bersetuju bahawa terdapat kemungkinan besar tekanan atau "stress" boleh disebabkan oleh unsur-unsur lain. SP4 juga bersetuju bahawa "stress" bergantung kepada keupayaan seseorang untuk menanganinya. Plaintif gagal membuktikan kepada mahkamah kerugian-kerugian yang ditanggung oleh plaintif. Oleh itu, ganti rugi khas yang dipohon oleh plaintif ditolak oleh mahkamah. (perenggan 43-46)

(4) Mengambilkira pengakuan defendan yang mengaku bertindak salah mengunci premis yang telah menimbulkan kesusahan kepada plaintif, mahkamah memutuskan supaya defendan membayar ganti rugi am kepada plaintif berjumlah RM15,000, faedah 4% setahun bermula dari tarikh saman difailkan sehingga tarikh penyelesaian penuh dan kos. Jumlah ganti rugi am tersebut adalah wajar dan munasabah dan bukanlah terlalu rendah berdasarkan kepada fakta dan latar belakang kes. (perenggan 48)

(5) Defendan berhujah plaintif berhutang dengan defendan untuk tunggakan sewa selama tiga bulan untuk Mei, Jun dan Julai 2007. Plaintif mengaku bahawa pembayaran melalui "post dated cheque" bermaksud plaintif tidak mematuhi perjanjian yang mengkehendaki plaintif membayar sewa dalam tujuh hari pertama setiap bulan. Plaintif juga bersetuju bahawa beliau tidak membayar sewa untuk bulan Mei hingga Julai 2007. Defendan dalam keterangannya menuntut tunggakan sewa berjumlah RM9,000 dan setelah ditolak deposit berjumlah RM6,000, maka tuntutan balas defendan adalah berjumlah RM3,000. Dengan itu, defendan berjaya membuktikan tuntutan balasnya. (perenggan 49-51)

Kes-kes yang dirujuk:

Ong Ah Long v. Dr S Underwood [1983] 2 CLJ 198; [1983] CLJ (Rep) 300 FC (dirujuk)

Kaunsel:

Bagi pihak plaintif - Ismail Mohd Tahir; T/n Khaled & Zainuddin

Bagi pihak defendan - Vincent Tan; T/n Reginald Vallipuram & Co

Dilaporkan oleh Suhainah Wahiduddin